تیراژه

دلت اختر نشین پهنه آب فروغ بیدریغ کرم شبتاب عروج ماه در تنگی بلورین گذار قوی، در دریای مهتاب شبیخون چون زدی بر خانه دوست کَنی از پیکر خود جامه و پوست رفیق نیمه ی ره، اهرمن خوست رفیق راه، بس زیبا و نیت باد بود و خانه اش با باد رفت شادآمد، با دلی ناشاد رفت گُلسِتانی بود و شد خاشاک و خس زمهریری گشت و بی فریاد رفت 2020/24/12 آرلینگتن، تکزاس

برآ، ای عشق، ای مینو سرشتم بکن آرام خِنگ سرنوشتم بگو قُمری ز کوهستان کُجا شد ؟ چرا بوران و سرما این بلا شد ؟ گُل یاسم چرا پژمرده گردید؟ دمن را گو چرا دلمرده گردید؟ شقایق بین! گریبان چاک گشته امید دیده اش، برخاک گشته گل مریم نشسته بر دم در ز تنهایی گرفته دست بر سر برآ ای عشق، بین حال خرابم سکوت مرده ی ماتم سرایم بهر سو بنگرم رنج و سیاهی است فساد و خدعه و درد و تباهی است گل یاس و گل میخک چه حالند! چرا چون سوکواران در بهارند؟ بیاد کشتگان ماه ابان سیه تنپوش شد